|193| Musivum

Zapraszam na salę. Dzisiaj osądzone zostanie  „Musivum”.

§ Pierwsze wrażenie

A. Adres

Nie mówi absolutnie NIC. Wiem, powtarzane do znudzenia, ale czasem (często) zdarzają się słowa, które nie dość, że z obcego języka, to jeszcze na tyle dziwne, że nie budzą nawet najbardziej nikłych skojarzeń. Nawet wrzucone w google. Wikipedia daje mi hasło o ślimaku – ale raczej nie o to chodziło, prawda?

Dopiero po zjechaniu niżej, okazuje się, że tajemne słowo oznacza mozaikę. Hm.
Adres krótki i łatwy do zapamiętania – nie oceniam ani na plus, ani na minus.

B. Grafika

Rzecz ciężka do ocenienia, ponieważ... nie jest to blog. Opowiadanie znajduje się na serwisie livejournal, z którym doświadczenie mam zupełnie zerowe – domyślam się jednak, że nie ma co oczekiwać po nim orgii zmysłów i wrażeń estetycznych.

Strona główna zawiera parę zdjęć – trochę surowych i średniej jakości, zachwytu więc nie budzą. Na duży plus krótka wstawka tekstowa, która kieruje czytelnika do najważniejszych punktów. Neutralnie.

Grafika podstron już taka bezpłciowa nie jest – odpycha niebieską czcionką na czarnym tle, małym rozmiarem tekstu i brzydkim błękitem. Ujć.

§ Treść

A. Fabuła

Nieszablonowo skonstruowana, więc może napiszę w jakiejś przystępnej formie to, co mam do powiedzenia.

Jest genialnie. W sumie nic dziwnego, po przeczytaniu opisu autorki spodziewałam się poziomu… ale nie takiego. Bo inteligentne pisanie to jedno, a realne zaciekawienie czytelnika to drugie. Tobie natomiast powiodło się w obu aspektach. Każdy wprowadzony wątek był ciekawy i potrzebny (kiedy przeczytałam pierwszy raz o Lali, uznałam ją za przerywnik, który jednak potem nabrał ogromnego sensu i znaczenia). Każda sytuacja ukazywała bohaterów w odmiennym, istotnym położeniu. Sprawiło to, że nawet scenki zakupów czytało się dobrze.

Mój ulubiony wątek? Akceptacja Michała jako geja. Może dlatego, że mam podobne sytuacje obok siebie, a może dlatego że zwyczajnie intrygują mnie tematy akceptacji i wykluczenia.

B. Opisy i dialogi

Znowu peany pochwalne, no ale jak mam tego nie robić, skoro każdy opis był zachwycający? Nie jestem fanką długich, wewnętrznych monologów bohaterów. A jednak u ciebie cieszyłam się trochę dłuższymi wstawkami (INNY!). Także pozostałe, dotyczące kreacji miejsc, były w pełni zadowalające. Mogłabym jedynie przyczepić się opisu podróży do Amsterdamu, gdzie plątanina rąk, nóg i imion wytworzyła dość ciężki dla mojego mózgu labirynt. Poza tym – narracja zawsze dopasowana do sytuacji i miejsca.

Natomiast dialogi to mistrzostwo. Serio. Dawno nie czytałam czegoś tak elastycznie dopasowującego się do wieku postaci. Czułam, kiedy Paweł miał lat osiemnaście. I czułam, kiedy dobiegał do trzydziestki. Jestem nudna, wiem. Ale też wdzięczna, bo nieczęsto trafiają się w internecie takie perełki.

C. Kreacja świata

Nigdy w miejscach opisywanych w „Musivum” nie byłam – kreacja stała więc na o tyle dobrym poziomie, że bez problemu mogłam wyimaginować sobie przytaczane zakątki. Nie odczułam jednak wielkiego skupienia na przedstawieniu świata… co jest chyba plusem. Nie wydaje mi się, żeby to było najważniejsze.

Owszem, miło byłoby kojarzyć budynki czy miejsca publiczne, w których umiejscowione były niektóre sytuacje, jednak historia nic nie straciła na mojej niewiedzy. Co więcej, natchnęła mnie do lepszego poznania naszego kraju – dobrze oddany klimat, subtelnie wkomponowane, dość szczegółowe opisy. Nic dodać, nic ująć.

§ Bohaterowie

Jedna z najmocniejszych (dość zabawne, bo wszystkie takie są) stron „Musivum”. Każda postać ma swoją specyfikę, swój charakter, sposób myślenia. Zwłaszcza to ostatnie jest ważne – każde działanie bohaterów po prostu ma uzasadnienie. Jest logiczne. Jakże tego brakuje w innych dziełach! I nie mówię tylko o blogach tudzież stronach literackich. Często zachowania bohaterów nawet w wydawanych powieściach są z kosmosu wzięte.
Tutaj? Wszystko jest realistyczne. Nie przepadam za chwaleniem (o ile nie chwalą mnie) i wiem, że ocena powoli przybiera postać psychofańskiego rozpływania się nad każdym aspektem, ale trudno, jakoś to przełknę.

Najbardziej spodobał mi się chyba Paweł. Jest po prostu człowiekiem – ot, zwykłym facetem, jakich pełno chodzi po ulicach. Michała na przykład otaczała specyficzna atmosfera. Czuć było, że nie jest przeciętniakiem. Z Pawłem za to mogłam się idealnie utożsamić.

§ Poprawność

Absolutnie bez zarzutu. 

§ Oryginalność

Jest. W natłoku płytkich opowiadań umiejscowionych wszędzie, byle nie w Polsce, to wyróżnia się bardzo mocno. W sumie paradoks – niby środowisko doskonale nam znane, a tak mało wykorzystywane.

§ Podsumowanie

UNIEWINNENIE.

Ocena jest beznadziejna, bo nie jest oceną, a jedynie zbiorem mocnych punktów. Muszę ci podziękować – czytanie twojego dzieła było przyjemnością. Taką prawdziwą, realną przyjemnością. Nic mnie nie męczyło, nie musiałam się krzywić, omijać akapitów. Wyrok wydaję z czystym sumieniem.

Liv